Het Rotterdams Philharmonisch Orkest is inmiddels getraind in het verzorgen van livemuziek terwijl er sterren op het witte doek worden vertoond. Maar bij The Planets: An HD Odyssey is het toch anders; nu draait het om echte sterren, als decor voor beelden van planeten. Regisseur Duncan Copp monteerde beeldmateriaal van NASA onder The Planets van Gustav Holst. Het resultaat: prachtige beelden, goede muziek, maar ongelukkig als combinatie.
Om een beetje in ruimtestemming te komen, start het orkest met The Star Wars Suite van John Williams. Hoewel het massaal toegestroomde publiek na ieder afzonderlijk deel van de suite in applaus uitbarst, zijn de bekende tunes uit de Star Wars-films niet meer dan een leuk opwarmertje voor het orkest dat duidelijk nog op gang moet komen; het duurt even voordat de verschillende orkestgroepen elkaars ritme gevonden hebben.
Misinterpretatie
Het orkest vervolgt het programma met The Planets van Gustav Holst, begeleid door indrukwekkende beelden van de betreffende planeten. In het eerste deel, ‘Mars – Bringer of War’, worden de climaxen in de muziek gebruikt ter begeleiding van een NASA-wagentje dat aan een grote parachute de planeet bereikt. De camera zoeft daarbij over het Marslandschap. Het ziet er spectaculair uit en het brengt de Marsmissie mooi in beeld. Het lijkt echter vooral een promotiefilmpje voor NASA en echt dreigend is de film niet.
In het tweede deel van de suite, ‘Venus – The Bringer of Peace’, gaat van het nevelige venuslandschap juist wél dreiging uit, terwijl de muziek duidelijk een vredelievende sfeer beoogt. De ondertitels die Holst aan de zeven delen van zijn suite gaf, beschrijven dan ook de astrologische karakters van de planeten. Het zijn die karakters die muzikaal tot uiting komen, en niet zozeer de uiterlijke kenmerken van de astronomische planeten. Het resultaat is bijzonder beeldende muziek die iedere vorm van voorgekauwde visualisatie overbodig maakt.
Onjuiste sfeer
Het voorlaatste deel van de suite draagt de veelzeggende titel ‘Uranus – The Magician’. De echte magie komt voornamelijk onder het projectiescherm visueel tot uiting, waar dirigent Alexander Shelley zo nu en dan toepasselijk handbewegingen maakt alsof hij een speelkaart laat verdwijnen.
De suite eindigt met ‘Neptune – The Mystic’. Mystiek zijn de beelden zeker, en ieder beeld is een kunstwerk op zich, maar de beelden van Neptunus zijn niet bepaald mystieker dan die van de andere planeten. Ook muzikaal ontbreekt het aan de juiste sfeer. Holst schreef voor om dit laatste deel te eindigen in een fade-out, door koorleden in een ruimte naast de zaal op te stellen en de deur tussen de twee ruimtes langzaam te sluiten. Aan die prescriptie geeft Shelley netjes gehoor, maar het lijkt alsof hij de koorleden van het Laurens Collegium Rotterdam na het sluiten van de deur nog wat harder laat zingen. Het gewenste nachtkaarseffect gaat daarmee verloren, evenals de mystieke sfeer die dit concert zo veel indrukwekkender had kunnen maken.
The post In The Planets: An HD Odyssey vormen muziek en film een ongelukkige combinatie appeared first on CultuurBewust.nl.
